วันที่พ่อรู้สึกภาคภูมิใจเป็นอย่างยิ่ง

ยังจำความรู้สึกในวันที่มหาวิทยาลัยเชียงใหม่เชิญผู้ปกครองของนักศึกษาใหม่มาประชุมที่หอประชุมใหญ่เมื่อห้าปีที่ผ่านมาได้แม่นยำ วันนั้นหลังเซ็นต์ชื่อลงทะเบียนราวเจ็ดโมงเช้า ขณะย่างเท้าเข้าประตูหอประชุม เสียงเพลงมาร์ชที่บรรเลงจากวง CMU Band ตรงหน้าเวทีดังกึกก้องเข้ามาในความรู้สึกขณะนั้น  "มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ของเรา งามพร้อมสมภูมิลำเนา ที่พวกเราแสนภูมิใจ...." ทำให้ผมถึงกับขนลุกซู่ขึ้นมาทีเดียว ใช่แล้ว มันเป็นเพลงเดียวกับที่ผมถูกรุ่นพี่หรือซีเนียร์บังคับให้ร้องเมื่อเกือบสามสิบปีที่แล้ว ตอนนั้นผมยังเป็นเฟรชชี่อยู่เลย วันนี้ผมได้ยินเพลงเดิมอีกครั้ง แต่..ในฐานะผู้ปกครองของเฟรชชี่คณะพยาบาลศาสตร์ ที่ชื่อ ไอ้อ๋อ(ของพ่อ)

  

พาลูกไปหอพัก ลงทะเบียนและเฝ้าดูรุ่นพี่มาต้อนรับน้องใหม่ แต่ไม่ห่วงอะไรเพราะเป็นคณะพยาบาล ไม่ใช่พวกคณะฮาร์ดคอร์อะไร อีกอย่าง "น้องนุ้ย"เพื่อนซี้ที่เรียน รร.สามัคคีฯ มาด้วยกันก็สอบได้คณะเดียวกัน คงไม่เหงา

      

ตลอดเวลาที่เรียนคณะพยาบาล พ่อกับน้องยังคงแวะเวียนไปเยี่ยมเสมอ น้องชายโตขึ้นพร้อมๆกับความขี้อาย ทำให้ถูกเพื่อนพี่สาวแหย่ทุกครั้งที่เจอกัน ยิ่งเจอมุกที่ว่า โตขึ้นพี่ขอจองเป็นแฟนนะ เค้ายิ่งออกอาการ "เขิลลลล" อย่างเห็นได้ชัด คงจะนึกในใจว่า "นี่ถ้าตรูมุดแผ่นดินได้...... ตรูมุดไปนานแล้ว" ในขณะที่พ่อเองพุงเริ่มใหญ่ขึ้น ผมสีขาวมากขึ้น

 

ปีนี้ พ่อพาน้องไปอีกครั้ง Enter น้องชายคนเดียวมีรู้สึกเดียวกับพ่อ วันนี้ เราไปร่วมงานวันรับพระราชทานปริญญาบัตรพยาบาลศาสตรบัณฑิตของพี่อ๋อ นั่งทานอาหารเวียตนามที่ร้านเล็กๆ แต่อบอุ่นด้วยสายใยรักแห่งครอบครัว นับจากนี้ไป หวังว่าลูกจะได้ "ใช้วิชา ช่วยตนไปจนตาย" มีเวลาก็มาเยี่ยมพ่อกับน้องบ้างนะลูก.